Daar en dan aangekomen trof ik een keurige jongeman aan achter de toonbank. Niet zo’n verlopen type als ik wel tegenkom in gelegenheden in mijn woonplaats, wil ik maar zeggen. Achter de cinema-deur overviel mij onmiddellijk… een ondoordringbare duisternis. Wat de neuk?!
Ik ontwaarde nog net een donkere gang en liep die maar eens in. Ik bespeurde de contouren van een groot bed aan het eind van die gang en ook kluisjes, om je kleding in te doen. Maar hoe dat in z’n werk gaat? Geen idee.
Dan volgde er iets, wat ik elders nooit meemaakte. Het niet zo verlopen type bleek achter mij aangekomen, misschien omdat hij dit koppie nog nooit aan zijn balie had zien verschijnen. Achter mij floepte een zaklantaarn aan en werd ik spontaan onderwezen in de werking van de kluisjes. Een combinatie van attentheid en vakmanschap of zuiver toeval? Het eerste denk ik.
Maar hier alvast even een tip voor eerste-bezoekers: ga gerust even zitten hoor, het eerste kwartiertje. Rieleks, weet je. Laat de ogen even wennen en dan gaat het prima. Ga je echter vlak na binnenkomst in de rondte stommelen, loop je wel de kans tegen anderen aan te kneiteren of plat op je gezicht te gaan over één van de poten van de stoel want echt, je ziet geen flikker in zo’n darkroom (sorry, inkoppertje, ik weet het, cheap, kon ’t niet laten). Ook leuk voor een keer maar ja, het spat zo hè, als je verkeerd terecht komt.
Ze kwam op exact het juiste moment binnen; een kwartiertje te laat. De dame is dus bekend met het fenomeen "Spanningsboog". Het verraadt ook een geraffineerd soort ervaring. Waar anderen reeds om 5 over 2 nerveus rond begonnen te drentelen, werd het voor mij alleen maar spannender. Maar 16 over 2: ja hoor.
Een heel echte BBW; vol, zacht, met halflang, blond haar. Een sterke vrouw ook; het is zo’n type dat vroeger, als kleine meid, al stevig was. Nu zeggen dikke mannen met een bierbuik graag over zichzelf dat dat allemaal spieren zijn; dat goed gereedschap onder een afdakje hangt is ook een veelgehoorde bij deze categorie.
Zie je echter deze dame langslopen, deinen is er niet bij. Het is toch meer een lichaam dat de weelde weet te dragen; stevig zoals beloofd. Ronde, ferme billen, maar bij aanraking als een stevig gevuld kussen aanvoelend. Maar zijn de uiterlijke kenmerken van iemands lichaam werkelijk belangrijk? Tot op zekere hoogte wel maar dat, wat zich tussen de benen bevindt, is niet het belangrijkste sexorgaan. Dat bevindt zich tussen de oren.
Sex is a matter of the mind. The eyes the mirror of the soul.
Die flitsende oneliners hoorde ik eens op tv langskomen en daar had men destijds groot gelijk in wat mij betreft. Ik vind één ding wel belangrijk: de ogen en wat die uitstralen.
Om die ogen, hun kleur en uitstraling te beschrijven, wordt nu even moeilijk. Het LED-licht speelt mij daarbij parten wellicht, maar hoe moet ik dit nu eens kort en krachtig omschrijven? Maar alsof de duvel met mijn harde schijf at random speelt, waar zo’n 1100 jaren ’80 hits op staan, wordt het antwoord nu zomaar in mijn schoot geworpen en hoor ik langskomen: Like Ice On Fire. Als de EC een prijs zou uitreiken aan degene die als eerste laat weten over welke hit ik het nu heb, weet ik nu al wie ‘m gaat winnen. Alvast van harte, meid.
Ja, ze zat dan wel nu even koffie te drinken, maar alles aan haar zei: Met mij fuck je niet, maar daarom ga ik me nog wel heerlijk hard laten fucken, hier en nu. Wat je van m’n akties vindt of van m’n lichaam interesseert me ook geen fuck, ik heb besloten om wel van dit lichaam te genieten en dat zal ik doen ook. Haar man: een liefhebbend partner die weet wat zijn vrouw nodig heeft, type: kastelein van een beregezellig bruin café.
Al dit bovenstaande zijn slechts aannames van mijn kant en het gevolg van mijn eerste indrukken, opgedaan in de eerste 5 minuten toen ze binnen was. Dat heb je dan snel gedaan zul je zeggen. Maar dat mijn observaties niet altijd feilloos zijn, weet ik als geen ander. Sla ik hier volkomen mis en dan nog met hele planken tegelijk, hoor ik het graag van Babs
.
Klaar met de aannames, terug naar de realiteit. Maar niet voordat ik jullie nog even doorzaag met nog zo’n oneliner: Assumption is the mother of all great fuck-ups. Mocht ik het één en ander aangenomen hebben, hoe dan ook het draaide dan toch maar mooi uit op een reuze neukpartij.
Die begon in de stoel in de darkroom, ja diezelfde ja die ik in in het begin in het donker tegenkwam tijdens het verkennen waardoor ik nu met van die interressante kleurtjes op m’n scheenbeen rondloop, die stoel dus. Daar werd ze vakkundig in klaargelegd en wat haar betrof kon het feest beginnen.
Nu “stond ik er al klaar voor” toen zij binnenkwam, toen zij in die stoel lag werd dat er niet minder op. Om mij heen kijkend had nog niemand zichzelf voorzien van het noodzakelijke om haar in die stoel te geven wat ze wilde. Ik wel en tsja, je moet zo’n dame ook niet te lang laten wachten. Normaliter ben ik niet haantje de voorste bij deze zaken en tref je me eerder aan de kant aan, de zaken afwachtend. Deze situatie echter was dusdanig non-verbaal uitnodigend dat ik besloot, niet langer te dralen.
Ik heb haar zo hard mogelijk gepaald, ze heeft zo hard mogelijk gegild toen ze kwam en toen was het wel tijd om mijn plaatsje af te staan. De stoel bleek echter te hoog te staan en wat mij nog nét lukte kreeg een ander helaas niet voor elkaar. We hebben, samen met de man van het stel, nog gekeken of daar iets aan veranderd kon worden maar al snel zijn we weer naar het grote bed verhuisd.
En daar bleek de ware aard van onze Babs naar boven te komen. In haar oproep kwam zij best wel streng over en zeg nu zelf, zo’n zwartleren outfit versterkt zo’n vermoeden. Het moest groot geschapen zijn en hard tekeer kunnen gaan. Maar werden er om die reden mannen weggestuurd? Welnee.
Niemand is voor niets langsgekomen, die middag in Amersfoort. Klein of groot, iedereen kreeg dezelfde hartstochtelijke begroeting bij binnenkomst, daar op dat matras. Iedereen werd beloond, elke belofte die zij in de oproep deed werd ingelost. En dat vond ik zo…de term is in dit verband misschien niet op z’n plaats, maar ik vond ’t zo…lief. Daar op die matras ben ik uiteindelijk mijzelf enigszins verloren en ontbreekt een gedetailleerde omschrijving. Je moet het even doen met steekwoorden: wijdbeens, passie, schaamteloos, gastvrij, dierlijk, hartstocht, warm, slet, zacht, lief, geil. Als die combinatie in al haar weelderigheid nog even bovenop je komt liggen, is iedere man al snel verloren, ik wel in ieder geval.
Gelukkig was ik ook niet bepaald de grootste; er zaten heren tussen met formaten die thuishoren in Amerikaanse pornoproducties. Een lange, dikke, harde stam schoof haar kontje in, nadat ik haar even had voorbereid. Die echt heel grote jongens kunnen er niet zomaar in één keer in, dan moet er iemand met het tussenformaatje dat even inwerken zeg maar. Daar offerde ik mij dan wel weer voor op. Ook demonstreerde een later binnengekomen heer, wat eigenlijk de bedoeling was, met deze dame. Zonder enig pardon werd haar hoofd vastgepakt en duwde hij resoluut meer dan twintig centimeter haar keel in, hetgeen ze gelaten accepteerde. Dat zou ik uit mijzelf dus nooit doen, maar een goed voorbeeld zal in de toekomst goed doen volgen. Want deze dame is niet zomaar leuk voor een keertje. Deze dame is voor de kenner, de liefhebber van echt en puur. Deze dame is voor herhaling vatbaar.
Waar het nu pas spannend wordt, moet dit verslag helaas eindigen. Waar ik anders geen enkele moeite heb met een tweede ronde, bleek dat er dit keer niet in te zitten. Om mij toen nog onbekende redenen stond ik er met knikkende knieëen naast en daar heeft Babs niets aan. Dus haar man kreeg een hand en Babs…ja die had het wel even druk natuurlijk en het is niet netjes, met volle mond te praten. Toch wilde ik niet zomaar bij haar weglopen,bij die strenge dame die eigenlijk een heel lief schatje is. Dus toen haar mond even vrijkwam, volgde ik mijn gevoel en drukte ik daar een kus op, waarna ik in haar oortje fluisterde; “Murphy says: Thank You…”. Toen bleek dat ze nog lief kon lachen ook.
Inmiddels is de reden van de knikkende knieëen bekend. Het bleken de incubatie-verschijnselen van een verkoudheid. Stronteigenwijs en heel erg stoer, ben ik de volgende dag nog met keelpijn op pad gegaan en nu is het fijn raak. Ziek thuis, maar niet ziek genoeg om dit te schrijven. Om de spanning weer enigszins terug te laten keren: het stel dat zaterdagmiddag laat binnenkwam en er gisteren een verslagje over schreef, bleek ook grootse plannen te hebben met grootse formaatjes. Toevallig kwam ik hen tegen in de gang toen ik wegging en als ik er de kracht voor had gehad, was ik op mijn schreden weergekeerd. Want ik had er kort de gelegenheid voor, maar kon ook hier een dame op ramkoers in herkennen.
Iets gemist? Ongetwijfeld maar ik had al het één en ander aan indrukwekkends beleefd en: (daaaaar is-ie weer: de oneliner) You can’t win ‘em all. Moet je ook niet willen. Desalwelteplus is er een pb in hun richting en volgt er misschien een dergelijk verslag, maar dan anders.
Disclaimer Toen er verzoeken om een verslag verschenen, heb ik er dezelfde middag nog eentje uitgerammeld in een kwartiertje tijd. Drie forumleden hebben dit, wellicht tot hun verbazing, in hun inbox aangetroffen. Twee van hen kwamen bijtijds weer bij hun positieven en reageerden met nuttige, welgemeende en bruikbare adviezen over stijl, inhoud en leesbaarheid, terwijl de derde waarschijnlijk nu nog van de schok moet bekomen. Waar de één het leeuwendeel van de tips voor rekening nam, gaf de ander de raad om het toch maar op het openbare forum te plaatsen. Dit lid kent Babs wat beter en dacht dat ze dat wel zou waarderen. Hoewel ik dit keer ook nog de tijd genomen heb om de typvauten eruit te halen, heeft plaatsing van dit verslag dus niet als doel een eventuele prijs in de wacht te slepen. Mocht u dit als goede wijn beoordelen dan zeg ik op mijn beurt dat dit geen krans behoeft. Ik hou het bij de...
: oneliner:This one ’s for you, Babs
M
Ps Zeg ehhhh die EC da’s wel een…ehm…redelijk aardige tent hè. Laaadidaaadidaaaaaa…..
